Ένας δρόμος ήμουνα,
μ’ έτρεφαν τα βήματά σου,
τώρα, κουφός οτο μήνυμά σου,
περιμένω την άλλη μουσική,
να την ακούσω σε γιορτή,
να λέει τ’ όνομά σου,
περιμένω την άλλη μουσική,
να την ακούσω σε γιορτή,
να λέει τ’ όνομά σου.

Απάνω μου τίποτα δεν είδες,
τώρα, δυναμώνουν οι ρυτίδες
που άπληστα ληστεύουν
τις στερνές μου ελπίδες
κι η ψυχή μου, πάντα φορτισμένη,
με άφησε στη μέση, κουρασμένη,
κι η ψυχή μου, πάντα φορτισμένη,
με άφησε στη μέση, κουρασμένη.

Δυο μπαταρίες χέρι - χέρι,
μ’ άψυχο το κινητό
και ακίνητο το σώμα,
σε νοσταλγούν ακόμα.

Δεν ξέχασα να τις φορτίσω,
εφύραναν με τις σιωπές,
δάκρυα τις νότισαν
και γέμισαν σκουριές.

Εγώ τη μορφή σου νοσταλγώ,
φερμένες μ’ άνεμο τρελό,
όχι απόμακρες φωνές.

Μα εγώ τη μορφή σου νοσταλγώ,
φερμένες μ’ άνεμο τρελό,
όχι απόμακρες φωνές.

Απάνω μου τίποτα δεν είδες,
τώρα, δυναμώνουν οι ρυτίδες
που άπληστα ληστεύουν
τις στερνές μου ελπίδες
κι η ψυχή μου, πάντα φορτισμένη,
με άφησε στη μέση, κουρασμένη,
κι η ψυχή μου, πάντα φορτισμένη,
με άφησε στη μέση, κουρασμένη.

Δυο μπαταρίες χέρι - χέρι,
μ’ άψυχο το κινητό
και ακίνητο το σώμα,
σε νοσταλγούν ακόμα,
και ακίνητο το σώμα,
σε νοσταλγούν ακόμα.