Έχουν χίλιους τρόπους για να μας σκοτώνουν,
το μυαλό να μάς τινάζουν με μια σφαίρα,
μ’ ένα χαμόγελο, με μία καλησπέρα,
ακόμα, με τον ήχο ενός βιολιού.

Από τον δρόμο όταν μας περιμαζώνουν
κι η ορφάνια μας, απάνω τους ξεδίνει,
τους χρωστάμε, κι από `πάνω, ευγνωμοσύνη,
καθ’ ότι είμαστε λειψοί αφ’ εαυτού.

Καθ’ ότι χάσκουμε σαν φάλτσο κουαρτέτο,
στα χάσκοντα κουαρτέτα της Ελλάδας,
της φιλίας μας και της μακαρονάδας
η γεύση, χάνεται στη θέα θηλυκού.

Απο τα μάτια τους, το ξέρω πως το ξέρουν
στα μάτια, πόση, έχουν, γοητεία,
με φιλαρέσκεια και ματαιοδοξία,
την εύνοιά τους μας χαρίζουν, τη μικρή.

Όπως στο Ζάππειο, τα περιστέρια,
χαχανίζοντας, ταΐζουν, κοριτσάκια,
μα είναι μικρή, του παιχνιδιού τους, η διάρκεια,
σε λίγο, θα `χουν κιόλας κουραστεί.

Κι εμείς που χάσκουμε στο πάρκο σαν σπουργίτια
και που συνέχεια, γι’ αλλού την κοπανάμε,
υποφέρουμε γι’ αυτές που αγαπάμε
από τα άλλα ζωα πιο πολύ.

Κι ας είναι τόσο πια μεγάλη η ανάγκη,
που της αγάπης μας γινόμαστε φονιάδες
κι από αξιοπρέπεια, φυγάδες,
για να μην πέσουμε στη ζητιανιά.

Πώς να κρυφτούμε, πείτε μας, και πού να πάμε,
ό,τι μας γέννησε, εκείνο μας κρατάει
σαν έκτρωση και πιο πολύ πονάει,
μοιάζει, σας λέω, με ισόβια δεσμά.

Μα σ’ ένα αλεγκρίσσιμο φινάλε,
στις ταβέρνες ξανά θα μαζευτούμε,
με τα χοντρά μας τα αστεία να τη βρούμε
για να τα ξαναχάσουμε μετά.

Γιατί έχουν χίλιους τρόπους για να μας σκοτώνουν,
το μυαλό να μάς τινάζουν με μια σφαίρα,
μ’ ένα χαμόγελο, με μία καλησπέρα,
ακόμα, με τον ήχο ενός βιολιού.



( Από το φιλμ του Σωτήρη Γκορίτσα )