Βγαίνεις και φεύγεις στην εθνική,
φεύγει η άσφαλτος και φεύγουν χωράφια,
φεύγουν οι άνθρωποι, τα σπίτια, τα στάχυα,
η Αθήνα μόνο μένει, πίσω, εκεί,
Αθήνα, απλωμένη όσο πάει το μάτι,
το μάτι να χάνεται μέσα στο νέφος,
κάθε μια ώρα κι από `να βρέφος,
κάθε μια ώρα γεννάει και κάτι.

Η Αθήνα αναπνέει, η ανάσα της με καίει,
μ’ ένα φύσημα με σπρώχνει,
το τσιγάρο της ρουφάει καθώς, πίσω με τραβάει.
Φεύγω, με θέλει...
Γυρνάω, με διώχνει...

Αθήνα, μητρόπολη κι Αθήνα, χωριό,
σαν Πηνελόπη και σαν ερωμένη,
η Αθήνα εκεί, να περιμένει
μια συναυλία στον Λυκαβηττό,
Αθήνα που βιάζεται και δεν αντέχει,
θέλει να φύγει κι είναι δεμένη,
απ’ τη δουλειά γυρνάει νυσταγμένη,
σβήνει τα φώτα της κι ύπνο δεν έχει.

Η Αθήνα αναπνέει, η ανάσα της με καίει,
μ’ ένα φύσημα με σπρώχνει,
το τσιγάρο της ρουφάει καθώς, πίσω με τραβάει.
Φεύγω, με θέλει...
Γυρνάω, με διώχνει...

Κι ένας κοπρίτης, μια πιθαμή,
το σκάει, φεύγει απάνω, στου Στρέφη,
αυτός που τον δέρνει κι αυτός που τον τρέφει,
σ’ ένα δωμάτιο έχει χαθεί
κι ο σκύλος σκέφτεται, πισωγυρίζει,
βλέπει τα φώτα που ξαγρυπνάνε,
άλλους διαβάζουν κι άλλους γλεντάνε,
σηκώνει το πόδι του και τους ποτίζει.

Η Αθήνα αναπνέει, η ανάσα της με καίει,
μ’ ένα φύσημα με σπρώχνει,
το τσιγάρο της ρουφάει καθώε, πίσω με τραβάει.
Φεύγω, με θέλει...
Γυρνάω, με διώχνει...