Εδώ που ανταμωθήκαμε, αδερφοί
Δεν είναι πλατωσιά μήτε κορφή
μηδ’ άκρα του πελάου και τ’ ουρανού
το βύθος είναι του άσωτου κενού

Ήλιος σε μας να φτάσει, ανάσα, φως
δεν αφήνει των πλουσίων ο θεός,
τη σάρκα μας την σάπισε η λασπιά τους
μα την ψυχή μας πιότερο η ψευτιά τους,
πουλημένα κοπάδια νύχτα-μέρα
για δικά τους πεθαίνουμε συμφέρα,
ασήμαντοι, χυδαίοι, μηδενικοί
κάναν την οικουμένη φυλακή,
πέτρα δεν ειν’ απάνου να πατήσει
το θύμα όσο ψηλότερα να φτύσει.

Πώς από δώ θα βγούμε;
Όχι ένας-ένας. Όλοι μαζι,
και μοναχός κανένας.

Σαν φτάσει η έσχατη ανάγκη να σωθείς,
ενωμένος λαός θα σηκωθείς!