Ποιάς άνοιξης αγέρι
μού φέρνει σιγουριά,
ποιό φως κρυφού αστερισμού
με παίρνει κι έχε γεια.
Με παίρνει απ’ το χέρι...

Και στη γεωγραφία μου,
τώρα, τη φτωχή,
μια καταιγίδα ήσουν
εσύ και μια πληγή,
από έρωτα ξεκίνησα,
από έρωτα ξεκίνησα,
σαν θάνατο σε είδα.

Από το μαγεμμένο σου,
το μαγικό σου χάρτη,
τρέχω τώρα να ξεφύγω,
τρέχω τώρα να ξεφύγω,
τρέχω τώρα να ξεφύγω,
τρέχω να ξεφύγω.

Τ’ ουρανού οι ποιητές
σε καμαρώνουν από ψηλά
και γράφουνε τραγούδια
και γράφουνε τραγούδια,
σε στολίζουν τις αυγές
με λόγια από λουλούδια,
και γράφουνε τραγούδια
και γράφουνε τραγούδια,
σε στολίζουν τις αυγές
με λόγια από λουλούδια.

Κι εγώ, με τα δικά μου
τα λόγια, τα τρελά,
αγάπη μου, σε λέω
τσιγάρο, που βαθιά
με στέλνεις, με πεθαίνεις...

Λευκό, είμαι, κυπαρίσσι
και στέκομαι κυρτό
σαν βλέπω αυτό το χάρτη οου
το μαγευτικό.

Τον βλέπω απορημένος
μέσ’ στης ψυχής ραγίσματα,
είμαι εδώ, χαμένος.

Από έρωτα ξεκίνησα, σαν θάνατο σε είδα,
από έρωτα ξεκίνησα, σαν θάνατο σε είδα.
από έρωτα ξεκίνησα και θάνατο σε είδα.

Τ’ ουρανού οι ποιητές
σε καμαρώνουν από ψηλά
και γράφουνε τραγούδια
και γράφουνε τραγούδια,
σε στολίζουν τις αυγές
με λόγια από λουλούδια,
και γράφουνε τραγούδια
και γράφουνε τραγούδια,
σε στολίζουν τις αυγές
με λόγια από λουλούδια.

Κι εγώ, με τα δικά μου λόγια,
τα δικά μου λόγια, της ψυχής μου,
παιδί μεγάλης μοναξιάς,
αγάπη μου, τσιγάρο θα σε λέω.
Μ’ ανάσες σε παίρνω,
μ’ ανάσες σε παίρνω
και αργοπεθαίνω.