Πες μου που να βρω τώρα νερό και χώμα
να πλάσω αγάπη
να `χει άλλο χρώμα.
Αφού η καρδιά μου
φοράει ένα σώμα
και τα φιλιά μου έχουν ένα στόμα.

Σε σένα πάλι το μυαλό μου κολλημένο και δε σώνομαι
τα λόγια μου μπερδεύω όταν σε βλέπω και αγχώνομαι.
Η γη κάτω απ’ τα πόδια μου δονείται Παναγία μου
και πάλι αναρωτιέμαι αφού ένα σώμα έχει η καρδιά μου
και τα φιλιά μου μόνο ένα στόμα.
Αποτελεί σχεδόν μυστήριο
που αλλάζω όλο χρώμα
και στέκομαι μονάχος μου
και σκέφτομαι συνάμα
αυτό που ζω είναι χαρά ή μήπως κάνα δράμα;

Πες μου που να σε ρίξω, που να σ’ αφήσω
δάκρυ μου μονο, δάκρυ μου περίσσο
αφού η καρδιά μου φοράει ένα σώμα
και τα φιλιά μου έχουν ένα στόμα.

Φυλακισμένη στο μυαλό μου
τα κλειδιά που να τα έβαλα;
Ν’ ανοίξω για να φύγεις, από μέσα μου πως σ’ έβγαλα
να πω στον εαυτό μου μπας και ησυχάσω
να πάω εκεί που μ’ αγαπούν λιγάκι να κουρνιάσω
κι ίσως να σε ξεχάσω εκέι μες στη ρουτίνα μου
για κοίτα όμως είσαι πίσω απ’ την κουρτίνα μου.
Στέρεψα από νερό, τέλειωσε και το χώμα
και η καρδιά μου δυστυχώς έχει μόνο ένα σώμα.

Πες μου που να βρω τώρα νερό και χώμα
να πλάσω αγάπη
να `χει άλλο χρώμα.
Αφού η καρδιά μου
φοράει ένα σώμα
και τα φιλιά μου έχουν ένα στόμα.

Τα έρμα τα φιλιά μου
που φιλιά ποτέ δε χόρτασαν
τα χείλη σου αν φίλαγαν
θα `νοιωθαν ότι γιόρταζαν
και θ’ άρχιζε η καρδιά πάλι να κοπανάει
όπως βροντάει ο ουρανός που κλαίει όταν πονάει
και μπάπα μπούπα οι βροντές
χτυπάς στο λέω άλλες χορδές.
Ένα φιλί αν σου `δινα, ένα φιλί στο στόμα
θα `κοβα τη γη στα δυο
να βρω νερό και χώμα.

Θέλω να σε φιλήσω κι ας αμαρτήσω
τα μέσα μου με σένα να γεμίσω
φοβάμαι όμως πως αν σ’ αγγίξω
άλλη πληγή καινούρια πως θ’ ανοίξω.
Σ’ έχω αγαπήσει, σ’ έχω ποθήσει
νερό εγώ, χώμα εσύ, κάτι θ’ ανθίσει.
Μα η καρδιά μου
φοράει ένα σώμα
και τα φιλιά μου έχουν ένα στόμα.