Όσοι δρόμοι πατάω,
με ρωτάνε πού πάω,
μ’ ανακρίνουν, ποιος είμαι,
τι αγαπάω και τι προσπερνώ·
το όνομα σου να πω,
δεν τολμάω.

Ίσως νόημα δεν έχει,
μα εγώ επιμένω,
να σε ψάχνω, να σπέρνω
στη μεριά που κοιμόσουν ευχές,
να ανθίσει το χτες·
πάνω γέρνω.

Όλα λες περνάνε,
μα τα κομμάτια μας μετράμε.
Τι χάνεις, τι βρίσκεις και τι σου πουλάνε..
Στα ζάρια, μακριά μου,
έπαιξες και την αγκαλιά μου·
τι λάθος που είσαι το ελάττωμα μου.

Δεν ξεχνάω,
κι ας πονάω όταν θυμάμαι.
Το ψέμα σου να `μαι,
δεν ξέρω πώς μπόρεσα.
Κι έχω αφήσει μισό το κορμί μου,
για σένα ψυχή μου·
εγώ δε σε πρόδωσα.
Δεν ξεχνάω,
κι ας περνάνε οι μερες
κι οι μήνες σα σφαίρες·
να'ρχόσουν πώς το `θελα.
Δεν μ’ αγάπησες, αλλά δεν πειράζει,
κανείς δεν αλλάζει,
μπορείς και χειρότερα..

Με ανάσες στο τζάμι,
ζωγραφίζω χειμώνες
και καρδιές τώρα μόνες,
που ήταν κάποτε Ένα μαζί·
τώρα ποιος επιζεί
στους κανόνες.