Πόσο αλήθεια με πληγώνει το κατάστημα Βρυώνη
Αν ο δρόμος μου με φέρνει να περνώ
Διευθυντάδες υπαλλήλοι κουβεντιάζαμε σαν φίλοι
Δεκατέσσερα τα χρόνια που πονώ.

Τζαμαρία και γωνία στο γκισέ η αγωνία
Αν λαθέψω δε θα φύγουμε από δώ
Και ας έχω κανονίσει να προλάβω πριν να δύσει
Να φωτίσω της ζωής μου το κενό.

Ποιος το δάνειο θα πάρει με διδάξαν στο πατάρι
Τα γραμμάτια μου δώσαν αρχικά
Στη ρουτίνα της ημέρας ανοιξιάτικος αέρας
Όταν έφερε η Έφη μετρητά.

Χρόνους άφησε ο Γέρος κι ένας άλλος Ροβεσπιέρος
Δε γουστάρει τους παληούς ταξιδευτές
Η αγέρωχη γαλέρα επροσάραξε στη ξέρα
Τα συντρίμια της μαζεύω στις ακτές.

Τζαμαρία και γωνία στο γκισέ η αγωνία
Και κανένανε δε νοιάζει πως περνώ
Όμως έχω κανονίσει να προλάβω πριν να δύσει
Να φωτίσω της ζωής μου το κενό.