Κάποτε πίστεψες σε λόγια μακρινά
πως του δάσους τα ψηλότερα κλαδιά γκρεμίζονται αγκαλιά
το θυμάμαι σαν όνειρο που αφέθηκες στο ανέφικτο
τώρα ο φόβος σε κατάντησε πικρό ζητιάνο των καιρών

Κάποιος τον ώμο μου χτυπά
μια μελωδία απ’ τα παλιά
βλέπεις ο χρόνος επουλώνει μοναχά τις γρατσουνιές
οι πιο βαθιές πληγές μάς τραγουδάνε για το χτες
κι εκεί που σταματάει η βροχή ψάχνω μουσκεμένος
εφτά χρώματα να αγγίξω

Κάποτε κυνήγησες μονοπάτια απάτητα
αυτά που ο χάρτης μαρτυρούσε μυστικά σε χείλη δροσερά
τώρα μοιάζουν εφιαλτικά ναφθαλίνη φτύνουνε
και στη σκιά κουρνιάζουν πια φιλώντας το κενό

Κάποιος γελάει σα νικητής
η σκόνη πάει να κάτσει μα είναι ακόμα νωρίς
δεν ξέρω αν όσα αγαπήσαμε θα ανθίσουνε ξανά
μα κάποιων οι καρδιές χτυπάνε διαφορετικά
κι εκεί που σταματάει η βροχή ψάχνω μουσκεμένος
εφτά χρώματα να αγγίξω