Λένε πως κάπου βαθιά μες στη γη καραδοκεί
όλοι γνωρίζουνε κι όμως κανείς δεν μπορεί να το θυμηθεί
καταραμένο σε λάβα καυτή να κυλά χωρίς συντροφιά
να που ο καιρός όμως μύρισε θειάφι ξανά
μας εκτοξεύει ψηλά

Στους υπονόμους κινούμαστε σιωπηλά
τα θεμέλια του κόσμου αρπάζουν φωτιά
παρανόμους μας βάφτισαν οι γνωστικοί
μα το μέλλον δεν έχει ακόμα γραφτεί

Κάποτε λένε χανότανε στον ουρανό δίχως σκοπό
φωτιές ξερνούσε χειμώνες χωρίς τελειωμό σε αόρατο εχθρό
κι η τιμωρία εξορία στο κέντρο της γης και χάθηκε αίφνης
να που ο καιρός όμως ήρθε της επιστροφής
είναι η εκδίκηση της προσμονής