Είδα τα φώτα της πόλης
και με καλούν οι σειρήνες
στοίχειωσε ο χρόνος σα μαύρος βυθός
κι έσκυψε η μέρα στη νύχτα
σαν τη στιγμή που με είδες
μα τρέχει η σκέψη μου πάλι στο φως

Εκεί, πέρα απ’ της σιωπής τον κόσμο
Εκεί, μ’ άφησες να δω το δρόμο
Εκεί, σβήνει η μοναξιά μαζί μας
Εκεί, πέταξες ψηλά ψυχή μας
Εκεί….

Σβήσαν τα φώτα της πόλης
τα όνειρα στήνουν παγίδες
κι ο ύπνος έγινε πάλι εχθρός
κι έγινε η κάθε στιγμή σου
σαν τις μικρές ηλιαχτίδες
μα εγώ θυμάμαι το άπλετο φως