Τι έχουμε να χωρίσουμε;

Χρόνια περάσαν, μα δεν αλλάξαν
τα χέρια που τρέμουν, με εκείνα που θέλουν
να φτιάξουν αγάπες,
στον κόσμο αυτό.

Κάθε φορά που ξημερώνει,
κοιτάς το δρόμο σου να δεις αν ξεκινάει η αν τελειώνει.
Το ίδιο θύμα.
Εμείς οι δυο.

Δε φταις εσύ, δε φταίω εγώ, μα φταίνε κάποιοι από `δω,
που στις καρέκλες τους βουλιάξαν
και τα χρόνια μας πετάξαν στην άκρη.
Και η θηλιά στο λαιμό.

Στο ίδιο βιβλίο υπογραφές και λάθος λόγια.
Να ξεπουλάνε τη ζωή μας κρυμμένοι μέσα στα υπόγεια
και το μόνο που έγινε.
Μας μοιράσαν στα δυο.

Τι έχουμε να χωρίσουμε, μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο;
Τι έχουμε να χωρίσουμε, απ’ της αυγής τον πόνο;
Τι έχουμε να χωρίσουμε, αδέρφια μου και φίλοι;
Τι έχουμε να χωρίσουμε, όταν γύρω μας υπάρχουν σκύλοι;

Μέρες νεκρές οι πρώτες ματιές.
Του χαμένου μας κόσμου φριχτές ενοχές.
Με βρωμικα χέρια,
η προσευχή!

Κάθε φορά η ίδια ιστορία.
Ψηλά καπέλα – πολιτικοί – ρουφιάνες πόρνες μες στα γραφεία,
μου `δωσαν βήμα.
Απέναντι εσύ!

Μου είπαν θα ζήσω όπως γουστάρω κι όπως θέλω,
μόνο να σκύβω το κεφάλι μες στο δικό τους το μπουρδέλο.
Μα κάτι τέτοιο,
δεν μπορώ να σκεφτώ!

Κι εσύ να γίνεις τιμωρός μες στο δικό τους το κανάλι.
Τι μια να είσαι από εδώ κι όταν θυμώνεις απ’ την άλλη.
Μα δεν το βλέπεις:
Μας κόψαν στα δυο!

Τι έχουμε να χωρίσουμε, στα χέρια ο ήλιος, φωτιά στη φωτιά μας;
Τι έχουμε να χωρίσουμε, απ’ τα μεγάλα τα όνειρά μας;
Τι έχουμε να χωρίσουμε, όταν γύρω μας ψυχές πεθαίνουν;
Τι έχουμε να χωρίσουμε, από τις στάχτες που απομένουν;