Το βράδυ που μαλώσαμε
επήρα μαύρο δρόμο
και με λαχτάρα στην ψυχή
εβγήκα μέσα στην βροχή
με πίκρα και με πόνο.

Κι ήτανε τόσο ο καιρός,
ήτανε τόσο βροχερός
σαν βγήκα απ’ το σπίτι,
εσένανε σκεφτόμουνα
έκλαιγα και βρεχόμουνα
κι έτρεμα σαν σπουργίτι.

Βρεγμένος όπως ήμουνα
μπήκα σε μια ταβέρνα,
τα ήπια και ζαλίστηκα
μα πάλι σε θυμήθηκα
και γύρισα σε σένα.

Κι ήτανε τόσο ο καιρός,
ήτανε τόσο βροχερός
σαν βγήκα απ’ την ταβέρνα
και όμως ας βρεχόμουνα,
μου `φτανε που σκεφτόμουνα
πως γύριζα σε σένα.