Σε καραντίνα οι ζωές.
Κι εσύ γελάς με τη δική σου υποταγή.
Με τρομοκράτες ποιητές.
Για ένα ταξίδι που υπάρχει μόνο μέσα στη βροχή.

Και με φοβάσαι.
Γιατί τη νύχτα περπατούσα μες στο άδειο σου κορμί.
Τώρα μονάχη.
Να περιμένεις στη γωνιά για τον επόμενο αστείο σου εραστή

Ένα τσιγάρο δυνατό.
Και δυο φεγγάρια που μου πήρες απ’ τα χέρια, δανεικά.
Για μια σταγόνα ουρανό.
Τώρα σε καίει, σε χαλάει και σου τρώει τα σωθικά.

Και με θυμάσαι.
Να σου θυμώνω, να σου λέω πως σε θέλω πιο πολύ.
Και να φωνάζω:
-Που είσαι όταν βρέχει, όταν κρυώνω, όταν μιλάω με τη σιωπή;

Εδώ υπάρχω.
Μέσα στο γέλιο, στην αγάπη, στο παιχνίδι, στη χαρά.
Κι ένα τραγούδι χαρισμένο.
Σε μια λεχώνα Κυριακή, που με ποτίζει με φωτιά.

Να με θυμάσαι.
Πάνω σε δρόμο τσακισμένο απ’ τη δική σου τη ζωή.
Κι εγώ ο παλιάτσος να φωνάζω:
-Που είσαι όταν βρέχει, όταν κρυώνω, όταν μιλάω με τη σιωπή;