Περπατώ,
επάνω στα χρόνια που μου χάρισαν οι προσευχές μου.
Με γερασμένα μαύρα σύννεφα να μου κρατάνε συντροφιά.
Και οι ευχές μου…,
μοιάζουν με πόρνες που με ξέχασαν
και πλήρωσα ακριβά για να φωνάζω μέρα νύχτα το όνομά σου.
Είναι η Αγάπη ένα τραγούδι.
Ένα σεντόνι που έχει επάνω του ακόμα τα φιλιά και τα’ άρωμά σου.

Είναι ο φόβος μου,
που κρύβει μέσα στα σπασμένα του φτερά βαριά σπαθιά και λόγια.
Της πρώτης μάνας η κραυγή.
Του έρωτα υποταγή.
Το πρώτο γέλιο της ζωής.
Το πρώτο κλάμα της βροχής.
Είναι η Αγάπη ένα τραγούδι. Ένα όνειρο…,
που χρόνια ψάχνω να το βρω.

Πάγωσα τη μυρωδιά σου,
σ’ ένα δωμάτιο αδειανό, για να `μια πάντα εκεί κοντά σου.
Κρυμμένος μέσα στην παλιά φωτογραφία,
ζητιανεύω από τις στάχτες τη φωτιά.
Και τα χρυσόδετα φιλιά.
Που μου `λεγαν: -Τραγούδι είναι η αγάπη!
Είναι το θαύμα, είναι το δάκρυ!
Είναι στην πλάτη μαχαιριά!