Εστέρεψε ο ουρανός
ξεράθηκε το χώμα
πείνασε το σαρκίο τους
και δίψασε το στόμα.

Αφήσανε τη μεσαριά
να βρουν άλλη πατρίδα
τραβήξανε για Κάϊρο,
Λονδίνο, Αδελαϊδα.

Στη χώρα τ΄αερόπλανο
στη Λεμεσό ο κάβος,
πως ν’ αγαπάς τον τόπο σου
άμα τον ζεις σα σκλάβος;

Για σένα μάνα μεσαριά
στου κόσμου αυτού την άκρη
μαζί με τον ιδρώτα τους
κυλούσε κι ένα δάκρυ.

Γεμάτα γαλανά χαρτιά
με νόστο και ελπίδα,
κάθε τους λέξη μαχαιριά
κάθε ευχή λεπίδα.

Καρτέρα μάνα μεσαριά
πολλούς ξενητεμένους,
πουλιά που αποδήμησαν,
νεκρούς κι αγνοουμένους.