Ένα Σάββατο σαλπάρει
σιωπηλά σχεδόν λαθραία
για το Ρίο, το Αμβούργο
και τη Νέα Ερυθραία.

Περπατάει τη Σαχάρα
και τραβά στα Πυρηναία
κι όλο ψάχνει για ταξίδια
επικίνδυνα κι ωραία.

Τι είναι φως χωρίς σκοτάδι,
τι είν’ αγάπη δίχως χάδι.

Να παλέψει με τους δράκους
τα θεριά και τους «παρίες»
καταρράκτες να κατέβει
να σκοτώσει καρχαρίες.

Να μαζέψει όλου του κόσμου
το χρυσάφι και το χρήμα
κι όλο ακούει και μαθαίνει
για το δάκρυ και το κρίμα.

Τι είναι φως χωρίς σκοτάδι,
τι είν’ αγάπη δίχως χάδι.

Σ’ ένα δισάκι φόρτωσε
δρόμους μισού αιώνα
ώσπου προσάραξε κρυφά
μια νύχτα στην Παμπλόνα.

Ο Έρνεστ τον κερνά κρασί
«Κι ο ήλιος ανατέλλει»
κι απ’ τη γιορτή του Σαν Φερμίν
ταύρο γερό του στέλλει.

Τι είναι φως που σε τυφλώνει,
ένας δρόμος που τελειώνει.

Ένα μαχαίρι τού'ριξαν
τον ταύρο να καρφώσει
μα είναι πια πολύ σοφός
αυτός για να σκοτώσει!