Και στις μύτες ξανά των ποδιών στροβιλίζομαι
σ’ ένα βαλς μιας ζωής που ποτέ δε ζαλίζομαι.
Με γνωστές μουσικές ντύνεις όλο το μέσα μου
σώματι και ψυχή καταθέτω τα ρέστα μου.

Με κρατάς και ο δρόμος μπροστά προχωρά
μου γελάς και ο φόβος εδώ σταματά.
Σαν παιδί σε ρωτώ να μου πεις τ’ άγνωστα
και για όλα απάντηση βρίσκεις απλά.

Μ’ οδηγό την καρδιά κι εσένα στο βήμα μου
έχω πάντα Θεό και στο στίχο τη ρίμα μου.
Σ’ ένα βαλς σε κρατώ με στεφάνι μαγιάτικο
και μας λούζει ένα φως, γιορτινό κυριακάτικο.

Με κρατάς και ο δρόμος μπροστά προχωρά
μου γελάς και ο φόβος εδώ σταματά.
Σαν παιδί σε ρωτώ να μου πεις τ’ άγνωστα
και για όλα απάντηση βρίσκεις απλά.