Στο σταθμό μάς πρόλαβε η βροχή,
μας ράγισε τα χείλη,
ανάσα μου, που έγινες καπνός,
μορφή μου που σε παίρνει το μαντήλι.

Το καλοκαίρι, ματιά και φωτιά
και κάθε αυγή, ξυπνάγαμε πιο νέοι
και σμίγαμε τα χείλη για δροσιά
κι αφήναμε τον ήλιο να μας καίει.

Στο σταθμό, το τραίνο που ήταν χτες,
πήρε το καλοκαίρι,
φεύγεις και κλαίει ο ουρανός
επάνω στ’ απλωμένο μου το χέρι,
επάνω στ’ απλωμένο μου το χέρι.