Λοιπόν, άναψε ένα τσιγάρο και χαμήλωσε λίγο το φως,
να σου φανερωθεί θέλει απόψε ο κρυφός μου εαυτός,
που ονειρεύεται διαδρομές μ’ ατελείωτες ευθείες,
που ερωτεύεται μικρά σοκάκια και απόμερες πλατείες,
κάτι αδέσποτα σκυλιά που γυρνάν μοναχά μες στους δρόμους,
τους αλήτες της πόλης που ξεχάσαν κανόνες και νόμους.

Λοιπόν, όταν μόνη κοιμάμαι τα βράδια δεν κλείνω το φως
και πετάγομαι πάνω με ήχους λες κι ήρθε ο εχθρός
είναι μέρες που νιώθω σα μικρό τρομαγμένο παιδί,
ξέρεις δεν είμαι τόσο γενναία όσο σου έχω πει,
στο μυαλό μου ναυάγησε ολόκληρος Τιτανικός
και στο σπίτι μου γίνεται κάποιες ημέρες χαμός.

Έχει περάσει καιρός, απ’ όταν έμαθα πως,
είμαι ένας άνθρωπος, απλώς,
είμαι ένας άνθρωπος, απλώς,
είμαι ένας άνθρωπος απλός κανονικός.

Λοιπόν, είναι φορές που πεισμώνω και κάνω σα να’ μαι μωρό,
είναι φορές που θυμώνω και θέλω να φύγω από εδώ,
είναι φορές κάποια βράδια που κλαίω χωρίς να με δεις,
είναι φορές που δε θέλω καθόλου να φανώ συνεπής,
φτάνουν οι αλήθειες γι απόψε, αύριο πάλι, τώρα σβήσε το φως,
όπως σου είπα και πριν είμαι ένας άνθρωπος κανονικός.

Έχει περάσει καιρός, απ’ όταν έμαθα πως,
είμαι ένας άνθρωπος, απλώς,
είμαι ένας άνθρωπος, απλώς,
είμαι ένας άνθρωπος απλός κανονικός.

Έχει περάσει καιρός, απ’ όταν έμαθα πως,
είμαι ένας άνθρωπος, απλώς,
είμαι ένας άνθρωπος, απλώς,
είμαι ένας άνθρωπος απλός κανονικός.