Μακριά σας θέλω να χαθώ να κάψω τα χαρτιά μου
ούτε στους φίλους μου θα πω τα χίλια βάσανά μου
σαν μετανάστης θα μεθώ σαν Έλληνας θα βρίζω
τα χρόνια που περάσανε μπροστά μου αντικρίζω.

Σε ξένους πάντα ουρανούς ένα τραγούδι παίζει
του Καζαντζίδη τους σκοπούς
λυγμούς της μάνας στεναγμούς
το ένα πιάτο άδειο στο τραπέζι.

Μια τέτοια άδικη ζωή πες μου τι να την κάνω
όλα της τύχης δύσκολα στη μοίρα μου απάνω
με δυο πατρίδες στο μυαλό τι μέλλον να ελπίζω
να αφήνω πίσω ότι αγαπώ και πάντα να γυρίζω.