Το διπρόσωπο σαράκι μέσα μου φωλιάζει,
ξαγρυπνάει νύχτα μέρα, με εκτροχιάζει.
Και τα μάγια που του κάνω εύκολα τα λύνει
να το σκοτώσω δεν μπορώ, να φύγω δε μ’ αφήνει.

Το ηλιοβασίλεμα, όταν του ξεγλιστρούσα
στο γυμνό μου το κορμί εσένα ξεναγούσα.
Μα σου έκρυβα καλά της καρδιάς τη μελανιά
και των δύο των καημών μου τη σταυροβελονιά.

Αγοραίες μου ματιές και πληρωμένα βίτσια!
Εγώ ποτέ δεν ήμουνα σαν τα πολλά κορίτσια.
Ήταν πιο μεθυστικό πάντοτε το κρυμμένο,
αχαλίνωτο διπλά και καθαγιασμένο.

(Πάροδος του έξι)
Με τις έξι μου τις τύψεις φλυαρώ
κι απ’ τα πρόσωπα του Ιανού γλιστρώ.
Και το αίνιγμ’ απ’ τη Σφίγγα αφαιρώ, για να το φορώ.
Έξι χρόνια, τώρα, νόμους δεν τηρώ
και τον άλλον εαυτό μου αναιρώ.

Μ’ ένα μόνο εσώρουχο και στα μαλλιά χτενάκι,
σαϊτεμένη κολυμπάω στου πλήθους το χαντάκι,
ρωτώντας ασταμάτητα... "γιατί τα καταφέρνω,
πάντοτε να παραστρατώ;". Μα απάντηση δεν παίρνω.