Ο ήλιος βγήκε πρέπει γρήγορα να τρέξω
δεν έχω χρόνο πρέπει αμέσως να δουλέψω
κι ας ειρωνεύονται όλοι αυτοί
που προσπαθούν βράδυ πρωί
να με διδάξουν χίλιους τρόπους για να κλέψω.

Γεννάω παιδιά για να τα βάλω να δουλέψουν
και το δικό τους βασιλιά να επιλέξουν
μα πριν ακόμα γεννηθούν
ζητάω συγγνώμη και μ’ ακούν
ο βασιλιάς θέλει το γείτονα να κλέψουν.

Είμαι υπήκοος τυφλός
κι εγώ κι ο γιος μου ο μικρός
και των παιδιών μου τα παιδιά
υπήκοοι θα `ναι κι αυτά.

Κόβω το χέρι μου γιατί μονάχα μ’ αίμα
καλά γυαλίζεται του αφεντικού το στέμμα
δεν ξαποσταίνω μια στιγμή
και ανασαίνω μια ζωή
κάτω απ’ το άγρυπνο κι αγέρωχό του βλέμμα.

Απ’ τη σοδειά ούτε σπυρί δε σπαταλάω
κάτω απ’ τον ήλιο με σφυρί το βράχο σπάω
κι όταν διψάσω για νερό
πρέπει να σκάψω για να βρω
κι απ’ το νερό αυτό μερίδα να του πάω.

Αφέντη εσύ κι εκλεγμένε βασιλιά μου
σου στέλνω σήμερα και πάλι τη σοδειά μου
δεν κράτησα ούτε τροφή
ούτε νερό ούτε ψωμί
και νηστικά θα μείνουν πάλι τα παιδιά μου.

Όμως ο γιος μου βασιλιά έχει θυμώσει
εχθές μου είπε ότι όταν μεγαλώσει
θα χτίσει ενέδρα ένα πρωί
στου παλατιού σου την αυλή
και με μια πέτρα κοφτερή θα σε σκοτώσει.

Είμαι υπήκοος τυφλός , εγώ , μα ο γιος μου ο μικρός
και των παιδιών μου τα παιδιά , κάνουνε σχέδια τρομερά.