Λένε πως είμαι όμορφη, λένε πως τα’ χω όλα,
πως είμαι πρακτικό μυαλό κι όχι ονειροπόλα,
πως για την ηλικία μου μάλλον πολλά κερδίζω,
άσχετα για τα γούστα μου αν όλα τα σκορπίζω.

Τι να τα κάνω όλ’ αυτά που όλους τους μαγεύουν;
Οι άντρες που μ’ αρέσουνε τρομάζουν και μού φεύγουν.
Πεθαίνουν για τα χείλη μου και τα κρυφά μου χάδια,
τους θέλω εγώ για μια ζωή κι αυτοί για κάποια βράδια.

Τα φράγκα που δε βοηθάν, τα λούσα που δε σώνουν,
τα σπορ τα αυτοκίνητα κι όλα που με σκλαβώνουν,
τ’ αρώματά μου τ’ ακριβά κι ό,τι καλό να φτιάξω,
μού έρχεται στιγμές - στιγμές συλλήβδην ν’ αποτάξω.

Στην άκρη στέκει η μοίρα μου κρατώντας ένα ντέφι,
γελάει με κοιτάει στραβά και κάτι τι μου γνέφει.
Μπορεί να έχει να μου πει λόγια σοφά μεγάλα,
μα όσο και να προσπαθώ δεν πιάνω τα σινιάλα.

Άκουσε τώρα τέκνον μου κάτι που ξέρουν όλοι
κι αν δε σου το `παν άγγελοι στο λεν τώρα διαβόλοι:
«Τ’ αρσενικά ανέκαθεν όμορφες λαχταρούσαν,
αλλά στο παρασύνθημα άλλες ακολουθούσαν».