Πώς φαντάζεσαι αυτόν που θα σε πάρει και στα χέρια του γερά θα κρατηθείς,
τον καιρό πως περιμένεις να τον φέρει να ξεφύγεις απ'τον πόθο της στιγμής.
Τα στολίδια και τα ρούχα σε βαραίνουν και τα χρώματα που κρύβουν την ψυχή,
με τα χέρια σαν αμέτρητα πλοκάμια να σε σφίγγουν κάθε μέρα πιο πολύ.

Και εγώ, να σε νοσταλγώ, με το πρόσωπο που δε σε έχω δει
Και εσύ, να μ'αναζητάς μες τους ρόλους που όμως έχεις σιχαθεί.

Κάθε βράδυ περιμένω να ξανάρθεις για να δω σε ποιο δωμάτιο να πας,
και πριν φύγεις να μου πεις μια καληνύχτα με το άδειο πάντα βλέμμα που φοράς.

Και εγώ, να σε νοσταλγώ, με το πρόσωπο που δε σε έχω δει
Και εσύ, να μ'αναζητάς μες τους ρόλους που όμως έχεις σιχαθεί.