Ήταν έγκλημα κι αγένεια
Να με σφάξουν για τη μάχη
Πάνω στη δική μου ράχη
Θέρισαν του πόνου στάχυ
κι ας με λέγαν Ιφιγένεια.

Μα ήμουν εγώ κορίτσι ακόμα αγίνωτο
Κι ονειρευόμουν κάθε βράδυ εκείνο το
Μούδιασμα μες στο κορμί μου
Να λύσω απ’ τα μαλλιά μου την ορμή μου.

Τραχηλιά μου κοραλλένια
Σου `μπηξαν φρικτό μαχαίρι
Και με λιώνει ετούτη η έγνοια
Πριν χαθώ δε θα προλάβω
ν’ αναστήσω οικογένεια.