Είναι το στόμα μου πικρό
από όσα δεν μπορώ να πω και από όσα είπα
είναι το σώμα μου στεγνό
βασιλικός χωρίς νερό μια μαύρη τρύπα.

Απ’ το αφήλιο του νου
μέχρι την άκρη του ουρανού μια καταιγίδα
και από της καρδιάς τον ενικό
ως της ψυχής τον πανικό μια αλυσίδα.

Και όταν διαλύεται για λίγο
η ομίχλη του μυαλού
βλέπω τα μάτια σου να λάμπουν στο σκοτάδι
με καταπίνουν μου μιλούν
με λιώνουν και με σεργιανούν
στα σύνορα του Άδη.

Από την ζωή που δε την ζω
μέχρι αυτή που λαχταρώ
ένα τσιγάρο δρόμος
με τη φωνή σου ξαγρυπνώ
μα με κυκλώνει όταν ξυπνώ
ο ίδιος πάντα τρόμος.