Λευκά ποτά και κόκκινα σεντόνια
ένας Γενάρης ρίχνει τα ζάρια σκεφτικός
πρώτη αγκαλιά λες και με ξέρεις χρόνια
και στα χείλη σου επάνω
βλέπω να ανοίγει ο γκρεμός.

Λευκά ποτά και λέξεις ιδρωμένες
ένας καθρέφτης που ξεσκεπάζει την ρωγμή
άσε το φως παλάμες ενωμένες
και μη φοβάσαι παγώνω τον χρόνο στην κάθε στιγμή.

Μη με κοιτάς γιατί θα μάθεις
τα μάτια κλείσε και άγγιξε μου την πληγή
μη με ρωτάς γιατί θα μάθεις
και θα σου δείξω μωρό μου
πως κάνω τον φόβο γιορτή.

Γελάς αχνά στο όνειρο βυθισμένη
γύρισε η μέρα και σε θέλω σαν παιδί
και είναι η ανάσα σου αυτή
που με πεθαίνει
αυτή η ανάσα που με ξεκλειδώνει
και με απειλεί.

Μη με κοιτάς γιατί θα μάθεις
τα μάτια κλείσε και άγγιξε μου την πληγή
μη με ρωτάς γιατί θα μάθεις
και θα σου δείξω μωρό μου
πως κάνω τον φόβο γιορτή.