H πόλη αυτή ποτέ δεν κοιμάται
γι’ αυτήν δε νυχτώνει
και κάθε πρωί μονάχη φοβάται
ξυπνά μες στο χιόνι.

Τα χρόνια μιλούν οι μέρες ρωτούν
τι μένει λοιπόν, απ’ το παρελθόν.

Μου έλεγες κάποτε θα ΄ρθει στιγμή
που παράδεισος θα ΄ναι η γη
τα φώτα θ’ ανάψουν το ψέμα να κάψουν
κι οι δρόμοι θα είν’ ανοιχτοί.

Μα τώρα πια χάθηκε κάθε φωλιά
και η πόλη μια άδεια αγκαλιά
το βλέμμα αλλάζει και πάλι κοιτάζει
μα όπου κι αν δει μοναξιά.

H πόλη αυτή τα πάντα θυμάται
ποτέ δεν ξεχνάει
και τώρα εδώ μονάχη λυπάται
ραγίζει και σπάει.