Γελάς, που και που χαχανάς
και την ώρα περνάς.
Στα pubs, νυχτογυρνάς
και γνωστούς συναντάς.

Αργά να τρως τ’ αγγούρι,
μπας και σου φέρει γούρι
τα ζωδιακά,
να τα μάθεις απ’ έξω
πάει καλά, κι ο Μόρισσον ο Τζιμ
στη μόδα σαν μπλου τζιν.

Μουσικώνεσαι μωρό μου με μουσική στερεοφώνου.
Επαναστάτες, αναρχικοί, ροκάδες, φρίκια, όλοι μαζί
μην καρφωνόμαστε μωρό μου, θ’ ανοίξω μαγαζί δικό μου.

Μαλλιά άφησες μακριά,
κόντρα στη μαμά.
Μετά θα τη βολέψεις και συ
όπως όλα τα παιδιά.

Πάλι καλά που οι μπάτσοι
μας θεωρούν Απάτσι
και μας μαζεύουν που και που
στα κρατητήριά τους
κι οι φυλακές, γεμίσανε κι αυτές
για να `χεις και να λες.

Στη μπάντα η ζωή πεθαίνει κι η μουσική μου αφήνει γένι.
Επαναστάτες, αναρχικοί, ροκάδες, φρίκια, όλοι μαζί
μην καρφωνόμαστε μωρό μου, το μαγαζί είναι δικό μου.