Καλά μου το ’λεγαν οι φίλοι μου,
δεν είσαι εσύ για μένα
και πως θα πήγαιναν τα χρόνια μου
μαζί σου, πεταμένα.
Μα σ’ αγαπούσα και δεν έβλεπα
πως ήσουν ένα ψέμα, δυστυχώς.

Από συμφέρον μοναχά με αγαπούσες,
μα κατά βάθος, την καρδιά μου τη μισούσες
και όταν ήρθε η στιγμή που κλάψαμε κι οι δύο,
μου ’πες, "αντίο".

Νόμιζα ότι, την αγάπη μου,
ποτέ δε θα προδώσεις
κι αυτά που λέγανε για σένανε,
ήτανε διαδόσεις.
Μα για να παίρνεις μόνο ήσουνα,
χωρίς ποτέ να δώσεις, δυστυχώς.

Από συμφέρον μοναχά με αγαπούσες,
μα κατά βάθος, την καρδιά μου τη μισούσες
και όταν ήρθε η στιγμή που κλάψαμε κι οι δύο,
μου ’πες "αντίο".