Πες μου τι κέρδισες
που έφυγες στα ξένα
κι άφησες έρημη
την μάνα σου κι εμένα.

Η μάνα σου προσμένει, καρτερεί
κι εγώ το έχω ρίξει στο κρασί.

Τις νύχτες μόνος μου
βαδίζω στο σκοτάδι
το βήμα μου στα στέκια
τα παλιά με πάει.

Και κάθε βράδυ κλαίω και πονώ
με βήμα μεθυσμένο περπατώ.

Σαν την κατάρα
θα πλανιέσαι στην ζωή σου
καταραμένη η ψυχή
και το κορμί σου.

Ποτέ μιαν άσπρη μέρα να μη δεις
κι όπως με πλήγωσες να πληγωθείς.