Άντε και βάλε τα καλά
τα μαύρα σου τα ρούχα
κλάψε κι αποχαιρέτησε
όσα ταμένα σου `χα.

Κλάψε χαΐρια, προκοπή,
βόλτες στον ίσιο δρόμο,
κλάψε ψυχούλα μου πικρά
και πιάσε με απ’ τον ώμο.

Ψυχή βαλμένη ανάποδα
και πώς να σε ισιώσω
αφού σε θέλει ο διάολος,
ναζιάρα θα σε δώσω.

Χρόνια και χρόνια μάθαινα
τα λάθη να πληρώνω,
μα έλα που τ’ αγάπησα
και πια δε μετανιώνω.

Πολλές φορές φοβήθηκα
φωτιές κι αποκαΐδια
μα ο φόβος είναι κόλαση
που με κρατάει στα ίδια.

Ψυχή βαλμένη ανάποδα
και πώς να σε ισιώσω
αφού σε θέλει ο διάολος,
ναζιάρα θα σε δώσω.