Ξημέρωμα με βρήκε να γυρίζω
κενό που δεν καλύφθηκε ποτέ.
Εικόνα από πορτοκαλί και γκρίζο
σ’ ένα παγκάκι μια άγκυρα σκαλίζω
αισθήματα που μοιάζουν ντεμοντέ.

Ταξίδευες στου κόσμο τις αρένες
γη μοναξιά σου σύντροφος καλός.
Δεν πρόλαβες βαφτίσια ούτε γέννες
μονάχα λύπες και αυτές ληγμένες
το δάκρυ σου σταγόνα και γιαλός.

Θα `μαι κοντά σου όταν θες να φεύγεις
μονάχα αυτό σου είχα υποσχεθεί.
Κύμα το κύμα χρόνια ταξιδεύεις
και τώρα που για πάντα ημερεύεις
κι η θάλασσα ζητάει να κοιμηθεί.

Σαπάκια από σκουριά κι από αλμύρα
σαν πόλη μουχλιασμένη απ’ το νερό.
Το αίμα μολυσμένο με μοράβια
ζωή καταραμένη απ’ τα καράβια
μα εγώ εδώ λιμάνι σταθερό.

Θα `μαι κοντά σου όταν θες να φεύγεις
μονάχα αυτό σου είχα υποσχεθεί.
Κύμα το κύμα χρόνια ταξιδεύεις
και τώρα που για πάντα ημερεύεις
κι η θάλασσα ζητάει να κοιμηθεί.