Απ’ τον παράδεισο του χτες, πέφτω στην κόλαση που θες
το βάθος σου είναι μια πληγή, που πάντα θα αιμορραγεί,
μα εγώ είμαι εκεί, να σε γιατρεύω απ’ την αρχή,
να σ’ αγαπάω ακόμα.

Κι ας μην υπάρχει λογική κι ας μοιάζει η γη σου φυλακή
κι ας με δικάζει η μοναξιά, που είσαι παντού και πουθενά
όλο γλιστράς κι όταν για αγάπη μου μιλάς,
το ψέμα έχεις στο στόμα.

Ξέχασες, είμαι ο άνθρωπός σου
μόνο εγώ άναψα το φως σου.
Έγδυσα τον άδικο εαυτό σου
κι έμεινα ισόβια δικός σου.
Πες μου τι λάθος κάνω.

Ίσως πιο βαθιά κοπώ, να μη μείνει τίποτα από σένα,
πόσο θέλω να μη σ’ αγαπώ, μα εσύ κυλάς παντού σε μένα.
Κι όταν το σχοινί μου θα κοπεί, πιάσε με για λίγο στ’ όνειρό σου
κι ας είμαι μια σκιά γυμνή, να χαϊδεύω το χαμόγελό σου.

Για σένα μόνο δέχομαι να χάνω,
σε σένα σταμάτησε η καρδιά.

Στου έρωτα σου το κελί, έχω βαριά τιμωρηθεί.
δώσε μου ελαφρυντικά, σκέψου κι εμένα μια φορά.
Τα αληθινά, αυτά δε χάνονται έτσι απλά.
Σε αγαπάω ακόμα.

Ξέχασες, είμαι ο άνθρωπός σου
μόνο εγώ άναψα το φως σου.
Έγδυσα τον άδικο εαυτό σου
κι έμεινα ισόβια δικός σου.
Πες μου τι λάθος κάνω.

Ίσως πιο βαθιά κοπώ, να μη μείνει τίποτα από σένα,
πόσο θέλω να μη σ’ αγαπώ, μα εσύ κυλάς παντού σε μένα.
Κι όταν το σχοινί μου θα κοπεί, πιάσε με για λίγο στ’ όνειρό σου
κι ας είμαι μια σκιά γυμνή, να χαϊδεύω το χαμόγελό σου.

Για σένα μόνο δέχομαι να χάνω,
σε σένα σταμάτησε η καρδιά.