Τα βήματα σου είναι νωπά
κι εγώ ακολουθώ τη στράτα σου
τα κύματα δεν έσβησαν τα χνάρια σου
μέσα σε περιβόλι από άστρα είν’ τα μάτια σου.

Στα χέρια μου κρατώ ακόμα αυτά τα χτυποκάρδια σου
μπλεγμένα τα μαλλάκια σου στα ακροδάχτυλα μου,
για κοίτα μες στα χρόνια ακόμα μοιάζεις
τραγούδι που τ’ ακούω και κόβεται η μιλιά μου.

Αστέγνωτο φιλί μέσα στα πιο στυφά φιλιά μου
σκιά μου στ’ ατελείωτα ταξίδια μου,
ανάσα που ανασαίνει η καρδιά μου
το διαφορετικό μέσα στα ίδια μου.

Η μυρωδιά του γιασεμιού στην τσιμεντένια ανασεμιά μου
κι ακόμα από την άκρη σου μετά από χρόνια πιάνομαι
στην άλλη σου να φτάσω που είναι η ουσία
στην εποχή που άνθρωπος σε άνθρωπο δε δίνει σημασία.

Είναι εποχή που άνθρωπος σε άνθρωπο δε δίνει σημασία.