Μοναχά μου πλούτη τα τραγούδια που `χω,
τραγουδώ σε κήπους φεγγαρόλουστους.
Θύμησες θα φέρει, όνειρα κι ελπίδες
ο άνεμος που παίζει μέσα απ’ τους λωτούς.

Σμαραγδένια πόλη
πόσο σ’ αγαπούσα
τώρα πού πλανιέμαι
ξένος βασιλιάς.

Πέρασα από χώρες, μακρινές ερήμους
τις χρυσές σου πύλες για να ξαναδώ.
Η αυγή που θα `ρθει θα με λησμονήσει
και στο δρόμο πάλι θα βγω να σε βρω.

Μαρμαρένια πόλη
πόσο σ’ αγαπούσα
άραγε πού στέκεις
κάστρο πορφυρό.

Κόσμε γερασμένε, σκοτεινέ και μαύρε
δίχως πρώτη νιότη, δίχως ομορφιά
πέρα από τους λόφους την ψυχή μου πάρε
που `κανε ταξίδι στην ανηφοριά.

Σμαραγδένια πόλη
πόσο σ’ αγαπούσα
τώρα που πεθαίνω
σε ξανακοιτώ.