Συνεπιβάτες στης ανάγκης το βαγόνι
περιπλανιόμαστε σ’ εξπρές διαδρομές
κοινή μας μοίρα έχει πιάσει το τιμόνι
κι είναι ατέλειωτες οι ράγες στις γραμμές

Μας ταξιδεύει μεσ’ στις σήραγγες του χρόνου
τι περιμένουμε να έρθουν οι ελεγκτές
πώς να ανοίξουμε αποσκευές του πόνου
με εισιτήρια ληγμένα από χτες

Στάση επόμενη θα είναι η αγωνία
θα προσπεράσει την ελπίδα την χαρά
κι ότι φωτίζεται ακόμα, τι ειρωνεία
μα σταματάει στα σκοτάδια και σφυρά

Συνταξιδιώτες στριμωγμένοι ως το τέρμα
όρθιοι όλοι κι ας κοιμούνται οι πολλοί
μ’ άδειες τις τσέπες δεν υπάρχει ούτε κέρμα
πώς ν’ ανατρέψουμε αυτήν την προσβολή