Τη θάλασσα παρατηρώ και κείνη συλλογούμαι
στιγμές που ζήσαμε μαζί δακρύζοντας θυμούμαι.

Της ξενιτιάς το πέλαγος ρωτώ μα που να ξέρει
σ'ιντα γιαλούς ελάργαρε μια κόρη που'χα ταίρι.

Ποιες θάλασσες ταξίδεψε, ποια χείλη ξεδιψάζει
ανε θυμάται μιας φιλιάς κι άμα γι’ αυτή στενάζει.

Μ’ άγριο καιρό μου μήνυσε κύμα και καταιγίδα
πως πάντα μένει ζωντανή του γυρισμού η ελπίδα.

Μ’ αγριο καιρό μου μήνυσε κύμα και καταιγίδα
πως πάντα μένει ζωντανή του γυρισμού η ελπίδα.