Φταις, δεν είσαι εδώ, αργεί να ξήμερωσει
Λες πως όλα δες, έχουνε πια τελειώσει
Βαρύς ο ήχος της σιωπής, βράχος και με πλακώνει
κι η μοναξιά μου σαν καρφί πώς με ματώνει.

Μα σου φυλάω δύο λέξεις, πως πίσω θα επιστρέψεις
κι αν την υπόσχεσή σου αφήνεις, στο τέλος παίρνεις ό,τι δίνεις.

Φταις, δεν είσαι εδώ, οι αγάπες πως σκουριάζουν
Λες πως θα `ρθεις λες, σκιές που ξεθωριάζουν
Φωτιά οι σκέψεις στο μυαλό, κι ο κόσμος να στενεύει
και στο σκοτάδι μια σιγή πώς μ’ αγριεύει.