Δυο μάτια που αγαπούσα μια φορά
τ'αλάργεψε, τα ξόρισε το κύμα
σ'ακρογιαλιές τ’ αναζητώ καθημερνά
όμως χαθήκανε για πάντα μα τι κρίμα.

Κρίμα που κάθε αργά τα λαχταρώ
κι ως το ξημέρωμα για εκείνα η σκέψη μνώγει
ν’ ανταμωθούμε να’ ταν τρόπος μια φορά
μες στη ψυχή μου να γεννούνε πρωτοβρόχι.

Κι είναι η ελπίδα ζωντανή σαν τη φωτιά
που αέρας τη φυσά και δυναμώνει
πως ο καιρός `κείνα τα μάτια που αγαπώ
όσο κι αν είναι μακριά μου τα σιμώνει.

Με `κείνη την ελπίδα ξενυχτώ
και το ξημέρωμα στο νου μου τα γυρίζει
δε βγαίνει ο ήλιος μοναχός μα βγαίνουν δυο
κι ο ένας μέσα μου στη σκέψη τους φεγγίζει.

Και τρέμω σαν του καντηλιού το φως
μη ξημερώσει η μαύρη μέρα εκείνη
να λησμονήσω αυτά τα μάτια που αγαπώ
κείνα που έχασα στση θάλασσας τη δίνη.