Μέναμε στην Ακρόπολη δυο χρόνια και μετά
Πήγαμε στα Εξάρχεια για να’ ναι πιο φτηνά
Μα ήρθαν χρόνοι δίσεκτοι κι έπιασε φασαρία
Κι αποφασίσαμε να φύγουμε στην επαρχία.

Μετακομίσαμε στην Τούμπα στη Θεσσαλονίκη
Και στους δικούς μου στα Χανιά να μη δίνουμε νοίκι
Μα όπου κι αν πηγαίναμε μας έλειπε η θέα
Ώσπου ένα βράδυ μια ταινία μας έδωσε ιδέα.

Να φτιάξουμε ένα αερόστατο από μπαλόνια
Και να ζήσουμε ευτυχισμένοι εκεί για χρόνια.

Να πληρώνουμε φόρους στον ουρανό
Δυο σύννεφα το τετραγωνικό
Να μην έχουμε έννοια καμιά
Ούτε καν τον καιρό
Να περνάμε τα σύνορα από ψηλά
Χωρίς πατρίδα - σημαία καμιά
Κι όταν όλα θα μοιάζουν μικρά
Θ’ ανοιχτούμε για κόσμους όπου όλα είναι δυνατά.

Αφού είδαμε κι απόειδαμε με τα της επαρχίας
Πήραμε σβάρνα τα χωριά της νότιας Γαλλίας
Σειρά πήρε το Άμστερνταμ, το Γιορκ, το Βερολίνο
Πήγαμε και στη Τζο που σπούδαζε στο Καμερίνο.

Μα ο ήλιος μας ξανάφερε στα πάτρια εδάφη
Και το καλοκαίρι πήγαμε στο Ρούκουνα Ανάφη
Μα ακόμα και εκεί ήταν σαν κάτι να μας λείπει
Και μόνο εκείνη η ιδέα θα μας έδιωχνε τη λύπη.