Στο μηνίγγι έχουμε μια ραγισματιά
κ’ η ματιά μας προχωράει
σαν τεθλασμένη πυρετού
από πουλί σε φύλλο σαπισμένο.
Η ώρα δε μας παίρνει.

Στήνουμε αυτί ν’ ακούσουμε τα νέα
και μας τ’ αρπάζουνε βαριά τραυματισμένα σε πρόχειρα φορεία.
Κάνουμε να μετρήσουμε τ’ αστέρια
και πέφτουν στα λιθόστρωτα σαν ανάποδες πινέζες.

Με μια μικρή ραγισματιά
επιμένω και τραβάω μες στις λάσπες
ξεριζώνοντας κάθε μου βήμα
σαν ένα κούφιο δόντι.

Ανασηκώνω τα πηγούνια των ανθρώπων βιαστικά
το φως που απόμεινε στις κόχες των ματιών τους ν’ αντιγράψω
και κρύβω το σημείωμα
κατάσαρκα πάνω στην καρδιά
για να δουν στη νεκροψία
πόσο λίγο ζήσαμε.