Η συννεφιά των ματιών σου δε θα στενέψει τον ορίζοντα.
Η πίκρα των άστρων δε θα μας κόψει τα γεφύρια.
Εμείς
οι σκληροί κι ατσαλένιοι
εμείς που βαστάγαμε την τύχη μας στη σφιχτή γροθιά μας
βλέπαμε μονάχα την περιπολία μας
κ’ είμασταν βέβαιοι
είμασταν σίγουροι
πως δεν μπορεί
δε γίνεται --
η νίκη θάναι δική μας.

Μένεις πίσω εαυτέ μας στο λαχανιασμένο τούτο ανέβασμα.
Και μεις σε βγάζουμε σε κρεμάμε σαν πανωφόρι βρεγμένο
σε διάδρομο κρύο τής λησμονιάς μας.
Κ’ έτσι αλαφροί
με τη βουή τού άνεμου στα στήθια
με το βλέμμα να ταξιδεύει πάνω από θάλασσες και σύνορα
προχωρούμε μ’ ολόρθη την καρδιά μας
εμείς οι σκληροί και ατσαλένιοι
και λέμε πάλι
πως δεν μπορεί
δε γίνεται --
η νίκη θάναι δική μας.