Το βράδυ αυτό θα πάω να δω μια συναυλία,
θα κάτσω πίσω πίσω να κοιτάω
και θα χαθώ πίσω απ΄τα χέρια που σηκώνονται
και στις φωνές που απλώνονται.

Θ’ ανάψω πάνω στο ρεφραίν ένα τσιγάρο
και τη στιγμή που θα ξεσπάσει θα δακρύσω
κι όταν τυχαία ο διπλανός θα με κοιτάξει
σκυφτά θα πω «τί μ ΄έχει πιάσει;».

Οι δρόμου άδειασαν,
όλοι βουλιάζουν στων σπιτιών τις πολυθρόνες,
παίζουν στα γόνατα τετράγωνες οθόνες.
Oι νύχτες άλλαξαν,
οι φίλοι έχουν μια χαρά που δεν αντέχω
κι εσύ εíσ’ αυτό που αναπολώ και πια δεν έχω.

Κάθε φορά που με τραβούν βαθιά στο χώμα
μια σπίθα κάτω από τα πόδια μου χορεύει.
Έτσι απλά, όσο η ζωή τους σιγοκαίγεται,
το πάθος μου θα φλέγεται.