Σαν το τραγούδι που δεν είν’ αληθινό,
που δυναμώνει το μεγάλο σου κενό,
σαν το χορό που σέρνει ανάγκη τεχνητή
που αντί να σώνει σου σκλαβώνει το κορμί,
πάλι γελιέσαι.

Σαν τις κουβέντες μ’ ένα φίλο εικονικό
που σε ξεχνά όταν δίνεις χέρι αδειανό,
σαν το γονιό που σε μεγάλωσε στεγνά
με του πουλιού το γάλα κι ένοχη αγκαλιά,
πάλι ξεχνιέσαι.

Τώρα ζητά να βγει μπροστά
το χελιδόνι που `χω μέσα μου κλεισμένο.
Του τραγουδώ να βρει φτερά,
το ελευθερώνω μα επιστρέφει πληγωμένο.

Έτσι που έμαθα να ζω
καμιά χαρά μου δεν ανοίγει να πετάξει.
Θα βρω τον πρώτο μου εαυτό
πάνω στη ρίζα μου ανθό να ξεπετάξει.

Σαν το τραγούδι...

Μα όταν ανάποδα γυρίσω το κακό
θα ναι γιορτή γιατί θα το `χω κάνει εγώ.
Θα `χω τον πρώτο μου τον ήχο για πυξίδα
για να μην πέσω στη μεγάλη τους παγίδα.