Έγιν’ η θάλασσα λευκή,
το μπλε το πήρε η ματιά σου.
Όλα τα κράτησες δικά σου,
η θάλασσα άσπρη σαν χαρτί.

Έβγαλ’ ο ήλιος κρύο φως,
έμειν ’ η ζέστη στα φιλιά σου.
Τα καλοκαίρια όλα δικά σου,
πάγωσε η γη κι ο ουρανός.

Μ’ έριξες έξω σαν χαρτί που δε σου κάνει,
πήρες παιχνίδι και σου φτάνει,
μα είναι τα χέρια σου αδειανά
και τα δικά μου μια αγκαλιά
έτοιμη πάλι να ρισκάρει.

Έγιν΄ο άνεμος μικρός,
χώρεσε στην αναπνοή σου.
Φεύγει η ανάσα μου μαζί σου,
έγιν’ ο αέρας πυρετός.

Μες στον βαθύ σου το γκρεμό
βρήκα φτερά για να πετάξω.
Κάθε φορά που πάω να κλάψω
κάτι με πιάνει και γελώ.