Κοπέλια πάνε κι έρχονται και παίζουνε στη στράτα,
και κάνει και η σκέψη μου κι εμένα παιχνιδάτα.

Και παίζει με το λογισμό, στση θύμησης τον τόπο,
και μ’ ανασταίνει τα παλιά, με το δικό τους τρόπο.

Τότες που ήμουνα παιδί κι εσύ κοπελοπούλα,
και παίζαμε στση γειτονιάς την πέτρινη πεζούλα.

Κι έμοιαζες με γαριφαλιά, αμύριστη ακόμα
και τον ανθό σου έλουζε, παραμυθένιο χρώμα.

Κι η μέλισσα του έρωτα, μ’ είχεν-ε τσιμπημένο,
κι ας ήμουνα μικρό παιδί, να μη καταλαβαίνω.

Κι όλο παιχνίδια εσκάρωνα, χωρίς να ησυχάζω,
έλα κι εσύ να παίξουμε, σαφή να σου φωνάζω.

Κι ο ερχομός σου ήτανε, για `μένα ευτυχία,
τότες επαίρναν οι στιγμές κι οι ώρες μου αξία.

Θυμούμαι το κυνηγητό, θυμούμαι το χωστό μας,
και πότε ψιθυρίσαμε, το πρώτο σ’ αγαπώ μας.

Άχι κοπελοπούλα μου, τσ’ αγάπης τα παιχνίδια,
που τα θυμάμαι ίσαμε `δά, όμορφα και `πιτήδεια.

Χρόνοι κι αν επεράσανε, καιροί κι αν εδιαβήκαν,
να σε λατρεύω δυνατά, σαν τότε-σάς με βρήκαν.