Γαλάζια που `ναι η θάλασσα
διώξε τον στεναγμό της,
κλάψε να βγει ο λυγμός της
στην άγονη στεριά.

Σκούρος να γίνει πίνακας
ο αποχωρισμός της
σαν θα κρυφτεί το φως της
πίσω από τα βουνά.

Ό,τι βαραίνει τη χαρά ασ’ το να σε νικήσει,
έτσι θα σου χαρίσει το τέλος που ζητάς.
Τότε η ψυχή θ’ αναστηθεί κι απ’ την αρχή θ’ ανθίσει
κι από μακριά το φόβο για πάντα θα κοιτάς.

Για ν’ ανεβούνε οι ευχές
πέφτουνε χίλια αστέρια,
ρίξε τα δυο σου χέρια
σκοινιά στον ουρανό.

Κι αν τα χαράξουν προσευχές
σαν κοφτερά μαχαίρια,
το ίδιο σου το αίμα
θα σε κρατά ζεστό.

Ήρθε ο καιρός να βγει ο εαυτός για να σε ξεκουνήσει,
γλυκά να σου μιλήσει σαν να ΄τανε γονιός.
Μ’ ένα του χάδι τρυφερό να σε δεχτεί στο σώμα,
αυτό που ξένο ακόμα σε τιμωρεί διαρκώς.