Ο δρόμος που απλώνεται κάτω απ’ το βήμα σου
όσο εσύ ξεμακραίνεις
γράφει στο χώμα μια ευθεία γραμμή
σαν ρωγμή που από χρόνια κοιτάμε.

Οι πλάτες μας σαν Συμπληγάδες που ανοίξανε
κι όλο πιο πέρα πηγαίνεις.
Χύθηκαν μέσα στο φως μαύρες θάλασσες
κι όλα τα λάθη περνάνε.

Μπροστά στην πόρτα του απλού μας παράδεισου
η Χάρυβδη δίχτυα μαζεύει,
μια με ρουφάει στο σκοτάδι της άβυσσου
και μια μπροστά σου μ’ αφήνει.

Κι είναι το βάσανο κάθε που χάνεσαι
σαν Ερινύα που γυρεύει
το άλλο μισό απ’ την καρδιά μου που ράγισε
για ν’ αγαπώ μόνο εκείνη.

Η αγάπη μας σαν ποταμός,
περνάει με φόρα κι ο έρωτας μένει
σαν σκουπιδάκι στο χώμα.
Η αγάπη μας σαν ποταμός,
ορμάει μπροστά κι αφήνει πίσω
την πιο ακριβή του σταγόνα.

Ο δρόμος που απλώνεται κάτω απ’ το βήμα σου
όσο εσύ ξεμακραίνεις,
γράφει στο χώμα μια ευθεία γραμμή
σαν παλμός τη στιγμούλα που σβήνει.

Κι ούτε μια μνήμη κρατώ, μόνο ξέρω
πως σαν τη χαρά μ’ ομορφαίνεις
κι είναι βαθιές του προσώπου οι γραμμές,
τώρα που προχωράς και μ’ αφήνεις.